มรสุมเสน่หา

มรุสมเสน่หา

“คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวมุกดา” ฝ่ามือรียาวดึงต้นแขนของเด็กหญิงมากำชับไว้แน่น ประกายตาวาวโรจน์จดจ้องมองคนร่างสูงที่ทำสีหน้าไม่พอใจ

“ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ ก็ในเมื่อเด็กคนนี้เป็นลูกของผม”

“ไม่ใช่…เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ และก็จะไม่มีวันใช่ด้วย” เข็มอัปสรรีบแย้ง เธอจะไม่มีวันยอมให้ผู้ชายตรงหน้าคนนี้กลับเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้งแน่นอน

นั่นเพราะเธอรู้ว่าเขาไม่ได้มาดี…

“คุณกลัวอะไรหรอ คุณจะหนีความจริงทำไม คุณลืมไปแล้วหรอว่าเมื่อห้าปีก่อนคุณทำอะไรกับชีวิตผมไว้บ้าง” พูดพลางก็สืบเท้าตรงเข้าไปประชิดกับร่างระหงที่พาร่างเล็กๆของเด็กหญิงถอยตัวเองออกห่างไปเรื่อยๆ ในตอนนี้ผู้หญิงตรงหน้าไม่เหลือเค้าโครงของความเลวร้ายเหมือนหนก่อนไว้สักนิด

อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้..

“ฉันเสียใจสำหรับเรื่องนั้น แต่ห้าปีที่ผ่านมา ฉันก็ใช้ชีวิตอย่างผู้แพ้มาตลอด เพราะฉะนั้น เราอย่างมายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย”

“ผมเสียใจด้วยนะที่คงทำตามอย่างที่คุณขอไม่ได้ คุณเคยทำอะไรไว้ ก็เตรียมตัวรับกรรมไว้ให้ดีละกัน”

นี่ไม่ใช่คำขู่ เขาเอาจริงแน่ เข็มอัปสรมั่นใจดี ซึ่งเธอคงไม่สามารถหนีความจริงไปได้อีก แล้วเธอควรจะตั้งตัวรับมืออย่างไร 

 

   

ฝากลิงค์เพจไว้ด้วยนะคะ

ณปภัท